Zalantzak zalantza, bizikleta guztiak hartu eta Castildetierrara abiatu ginen. Bertan, gure bizikletak furgonetatik atera eta eraman beharreko guztiak prestatu genituen. Ez ziren bi minutu igaro norbaitek ea hamaiketakoa noiz hartu behar genuen galdetzerako. Noski, oraindik hamarrak izan berri ziren...eta ahots haiek berehala ezkutatu ziren zurrumurru isil baten ostean.

Bizikletei egurra ematen hasi aurretik, neska frantses batek gure frantsesaren dotoretasunaz liluraturik argazki bat atera zigun Castildetierraren magalean eta azkenik ere eman genion hasiera bizikleta irteerari.

Poliki hasteko, Castildetierraren ezkerrera geratzen zen aldapatxoari ekin genion eta aldapa honetan entzun ahal izan ziren irteera honetako lehen garraxiak. Ibilbide guztian zehar nekez ikusi genituen izaki bizidunak, ziurrenik gure lagun Oihaneren garraxiei esker...

Adrenalinak sorturiko berotasuna oraindik ere barrenak erretzen zizkigula, bizikletak utzi eta nolabaiteko leizezulo batean sartu ginen, igaduraren ondorioak ikusteko asmoz.

Hortik aurrera geldiuneak urriak izan ziren Vedado de Eguarasera iritsi artean. Baina ezin aipatu gabe utzi Alvaroren gaitasuna errekak zeharkatzeko. Oreka galdu ostean bera izan baitzen lehena bertako ur eta lohia dastatzen. Besteok, hau ikusirik, ezkerretara gelditzen zen bidexka batetik zeharkatzea erabaki genuen (eskerrikasko Alvaro, erreka nondik ez igaro adierazteagatik!!).

Azkenean ere, 12ak aldera hamaiketako bat hartzea erabaki genuen eta horretarako zuhaixka batek ematen zuen itzalaz baliatu ginen. Bertan geundela, laguntxo bat hurbildu zitzaigun janari eske, azeri bat! Denok txunditurik geratu ginen bere lotsagabekeria zela eta, ia-ia eskutik eman genion jaten. Hori bai, goseturik egon arren argi utzi zigun frutak ez zituela gogoko, baina bai ordea pilota horiak eta galdetu bestela Martini!! Martini eskutatik erori zitzaion pilota ahoan hartu eta ziztu bizian joan baitzen. Martinen kexa eta amorru guztiek ez zuten erantzunik izan eta handik denbora batera berriro ere agertu zen gure laguntxoa, baina pilotarik gabe.

Atsedena amaiturik eta indarrak berreskuraturik, Peñaflorreko gaztelura iritsi ginen eta bizikletak albo batean utzi ondoren gutako batzuk gaztelua igo genuen, edo hobe esanda, gazteluaz gelditzen zena.

Baina dena ezin zitekeen zuri atera eta nori tokatu zitzaion gurpila zulatzea? Ba bai, OIHANEri!!!

Dena den, gurpila zulatzea eta gurpila aldatzea ez dira beti elkarrekin etortzen eta kasu honetan ere hala izan zen. Gurpila Oihanek zulatu zuen arren konpondu, Nahiak konpondu behar izan zuen zulaketa.

Arazoak arazo, azkenean ere iritsi ginen Castildetierrara eta bertan bokadilo bat bazkaldu ondoren Tuterara itzuli ginen kotxez. Beno...denok denok ez...izan ere, Patxi eta Jon gogotxu zeuden eta Tuterara bizikletaz itzultzea erabaki zuten.